اشعار

کـوثـری از سـورۀ طاهـا به دنیـا آمدی            تا رسـد انّـا به اعـطـیـنـا به دنـیـا آمـدی

تا یـتـیـمـی پـدر را انـدکـی جبران کنی            دخـتــری و مـادر بـابـا بـه دنـیـا آمـدی

هر کجا کردی تشرف صاحب تشریف شد            مکه شد آنـجـا که تو آنجا به دنیـا آمدی

قُـل هُـو الله اَحَـد ای معـنـی کُــفـواً اَحَـد            تا که بـاشـی هـمـسر مولا به دنیا آمدی

تا که هجده سال هم اهل زمین درکت کنند            پس به شکل حضرت زهرا به دنیا آمدی

بعد عمـری که دلیل زندگی پوشیده بود            آخـرش ای عـلـت دنـیـا بـه دنـیـا آمـدی

با خـبـر بودی اگر از اتـفـاق کـوچـه ها            پس چرا انـسـیـة الـحُـورا به دنیا آمدی؟

غصۀ اربـاب ما را داشتی آن قَـدْر که؛            بـازهم در ظـهـر عـاشورا به دنیا آمدی

مادرش بودی ولی یک لحظه بر بالای تل            در حـقـیقـت زینب کـبـری به دنیا آمدی

مادرم در گوش من خوانده است:یا ام البنین!           ذکر من تا روز محشر هست:یا ام البنین!

هرکسی که توبه اش در محضر ربّ شد قبول           قبل از آن در زیر لب گفته است:یا ام البنین!

مستجاب الدعوه شد هرکس که در این روزگار           بر گـدایـان درت پیـوست یا ام الـبـنـیـن!

ما همیشه محضر تو عرض حاجت کرده ایم           هرکجا خوردیم بر بن بست یا ام البنین!

هفت پشتـم را نظر کردم تمـاماً بوده اند           نـوکـر عـبـاس تو دربست یا ام البـنـیـن!

در حمایت از غـریب کـربلا، عباس تو           دست داده تا بگیـرد دست یا ام البـنـیـن!

فرق او را با عمودی تا دم ابرو شکافت           آن «حکیم بن طُفِیلِ» پست یا ام البنـین!

خون چکید از چشمهایش روی نیزه تا که دید           دست زینب را کسی می بست یا ام البنین!

بعد عـبـاسـت بـرای غـارت اهـل حـرم           حرمله با شمر شد هـمدست یا ام البـنین!

گرچه قدّت تا شده از غصۀ زینب ولی           حرمتت با کعب نی نشکست یا ام البنین!

تو شـاهکـار عـشق بـازی در زمیـنـی            تـو دسـت پـنـهــان خــدا در آسـتـیـنـی

اُمُّ الادب، اُمُّ الــوفـــا، اُمُّ الــبــنــیــنـی            دلـگـرمـی و وصـف امیـر الـمـونـیـنی

در پـیـشـگـاه تـو ادب تـعــظـیـم کـرده

قـرص قـمر مـیـر عرب تعـظیـم کرده

مـانـنـد نـوری آمـدی تـابـیـدی و بـعــد            با دست زهـرا مـورد تـأیـیـدی و بـعـد

خـود را دم بیت ولایـت دیـدی و بـعـد            آن چـارچوب سـوخـتـه بوسیدی و بعد

گـفـتـی اگرچه در حـرم تازه عـروسم

مـن آمـدم دسـتــان زیـنـب را بـبـوسـم

دیـدی چگونه گریه کن ها گریه کردند            غـمـدیـده ها با یاد زهـرا گـریه کـردند

با نـغـمـۀ لبـهـای مـولا گـریـه کـردنـد            یا فـاطمه می گفت هر جا گـریه کردند

آن روز تنها خواهش قـلـبت همین شد

یـا فـاطـمـه تـبـدیـل بر اُم الـبـنـیـن شـد

شهر مـدیـنـه در هیاهـو زین خـبر شد            شکـر خـدا ام البـنـین صاحب پسر شد

امـا کـلامـی بـاعـث خـون جـگــر شـد            زخـم زبـان ها بـر دل تو نـیـش تـر شد

گـفـتـنـد با تو بـعـد ازین کـم می گذارد

بر این یـتـیـمـان دیگر او کاری ندارد

امـا دهـان یـاوه گـویـان را تو بـسـتـی            پـای قـرار خویش با زهـرا نـشـسـتـی

دیــدند از جـام رضـای یــار مـسـتــی            چون رشتۀ فرزند و مـادر را گسستی

گـفـتی اگرچه بین تان خـیـلـی عـزیزم

در خـانه عبـاسـم غـلام و من کـنـیـزم

زینب تو را با نـور ایـمـان آشـنـا کرد            بـا یـک نـظــر دلــدادۀ آل عــبـا کــرد

بر آتـش عـشقش تـو را هم مبتلا کـرد            آن قـدر پیـشت صحـبت کـربـبـلا کرد

تا اینکه شاخ و برگ هایت پُر ثمر شد

دار و نـدارت چـهـار فـرزنـد پسر شد

کـم کـم پـسـرهای تو بال و پَـر گرفتند            دور و بَرَت را مثل یک لشگر گرفتند

درس شجاعت از خود حـیـدر گرفـتند            بـوی امـیـر فــاتـح خــیــبـر گــرفـتـنـد

گویم ز اوصاف عـظـیم تو؛ همین حد

زینب پس از زهرا تو را مادر صدا کرد

ای وای از روزی که قلبت را شکستند            حـجـاج زهــرا بـار بـیـت الله بـسـتـنـد

دیـدی همه سـرها گـرفته روی دستـند            با چه شکوهی روی محمل ها نـشستند

بـر زانــوی عـبـاس زیـنـب پـا گـذارد

شُـکـر خـدا که مـحـمـل او پـرده دارد

اما پس از شش ماه شام غم سحر گشت            با دیدن یک صحنه ای چشم تو تر گشت

از این مصیبت عالمی خونین جگر گشت            باور نمی کردی ولی دل با خبر گشت

بالاترین روضه همین در عالمین است

از راه آمد زینـب اما بی حسیـن است

فـریـاد زد اُمُّ الـبـنـیـن گـیـسـو سپـیـدم            مـادرنبودی عصر عـاشـورا چه دیـدم

از خـیـمـه تا گـودال با زحمت دویـدم            با دست خود از پهلویش نـیـزه کشیدم

اُمُّ الـبـنـیـن تـاج سـرم را سَـر بـریـدند

پـیـراهنش را از تَـنَـش بیرون کشیدند

مـادر نبودی؛ گوش کن از این خبرها            از داغ عـبـاس تو خـم گـشـتـه کـمرها

واشـد به روی مـن نـگـاه ره گــذرهـا            چـادر به سـر دارد دویـدن دردسـرهـا

عباس رفت و پـاسبـان خیـمـه ها رفت

امّـیـد از قـلـب و نـگـاه بـچـه ها رفـت

اُمُّ البـنـیـن اول دو بازویش بهم ریخت            از فرق سر تا بین ابرویش بهم ریخت

ضرب عمودی آمد و مویش بهم ریخت            تا روی نیزه رفت گیسویش بهم ریخت

عـبـاس نـامردی عـمـود آهـنین خورد

بی دست از بالای مرکب بر زمین خورد

دروازۀ کـوفــه قـیـامـت سـاخـتــم مـن            بر مرکب طـوفـانِ خـطـبـه تـاختم من

تا چـشـم روی نـیـزه هـا انـداخـتـم من            در یک نظر عبـاس را نـشـنـاختم من

از درد غیرت سوخت قلب نازنـیـنـش

در خون نشسته دیده ام روی غـمـینش

مــادر دعـا کـن مـنـتـقـم دیـگـر بیـایـد            چون او گره از اَبـروی زهـرا گـشاید

صحـن و سرایی در بقـیـع بر پا نماید            پـایـان هر روضه دعـا کـردیـم شـایـد

ما کـاشـف الکـرب امام خویش گردیم

دار و نـدار خـویـش نـذر یـار گـردیـم

خون قـلبم نه ز داغ پـسرم ریخت حسین           آسمان از غم تو روی سرم ریخت حسین

زینب آن نیست که پیش از سفر از پیشم رفت           از غم موی سپیدش جگـرم ریخت حسین

خواهرت گفت که از نیزه دهانت خون شد           ناگهان بند دل از این خبرم ریخت حسین

من شـنـیـدم بـدنت زیـر سُـم اسبـان رفت           تنـت انگـار که پیش نظـرم ریخت حسین

گفت راوی که جگر گوشه اَت ارباً ارباست           از دلـم سخـتـیِ داغ پـسرم ریخت حسیـن

در ره یــاری اربـاب پـسـر یـعـنـی چـه؟           شُکر، پیـش قـدمِ تو قـمـرم ریخت حسین

مـادر آن است که یـار غـم زهــرا بـشود           پس چه بهتر که به پایت ثمرم ریخت حسین

پـسـرانـم هـمـه بـودنـد سـپـرهـای حسیـن           سپر من همه در حفظ حرم ریخت حسین

آب اگر ریخت ز مشک پـسـرم، شرمنده           آبرو بود که از چـشـم تـرم ریخت حسین

مـرغ بــاغ مـلـکــوتِ تـو شـده عـبــاسـم           او به پرواز شد و بال و پرم ریخت حسین

مـادرت آمـد و دسـت پـسـرم را بگـرفت           عرق شـرم ز روی پـسرم ریخـت حسین

مثل او در زمین نـبـاشـد کس            بر عـلـی همنـشین نباشد کس

محرم مرتضی پس از زهـرا            همچو ام الـبـنـیـن نـباشـد کس

***********************

ادبـش بــی مــثــال در دنــیــا            عـشـق او بی نـظـیر بر مولا

در میـان زنـان شـهـر، او هم            گـشته مقـبول حضرت زهـرا

***********************

اوسـت دلـدار سـاقــی کـوثــر            دامـنـش مـاه هـاشـمـی پـرور

گر چه گـفته منم کـنـیـز عـلی            اوست زهـرای دیگـر حـیـدر

***********************

چـقـدر نــالـه اش شــرر دارد            چــقــدر آه در جـــگـــر دارد

مادری که به جای جای دلش            داغ یـک کــربـلا پـسـر دارد

***********************

پـسـرانـی هـمـه امـام شـنـاس            همگی با ادب، پر از احساس

بیـن آنها یکـی شده چون مـاه            کـه بـود سـاقـی حـرم عـبـاس

***********************

گـفت روز وداع که: عـبـاسـم            خوش قـد و قـامـتـم، گل یاسم

نـکـنـد بی حـسـیـن بـرگـردی            من به جـان حسیـن حـسـاسـم

***********************

می روی کـربـلا ابـوالـفـضلـم            غـرق شـور و نوا ابوالـفضلم

نـزد زهــرا و مـرتـضی آنجا            روسـپـیـدم نـمـا ابـوالـفـضـلـم

***********************

روضه اش بوی فـاطمـه دارد            هق هق و گریه، همهمه دارد

هـر کـه گـریـد برای ام بنیـن            روزی از شـاه عـلـقـمـه دارد

ای که از عـشـق عـلـی پـیـرو الله شدی            مطمئن باش که بی فـاطمه گمراه شدی

نـوکـر شیـرخـدا باش و ببـین شاه شدی            خوش بحـال تو اگر عابر این راه شدی

شـعـر من در پـیِ خود دیـدۀ تـر می جـوید

گـوش کـن ام بـنـیـن با پـسـرش مـی گـویـد:

بـازوانـت چـقــدر مـثـل پــدر می مـانـد            روی نـورانـی تـو مـثـل قـمـر می مـاند

لعل لبهای تو شیرین چو شکر می ماند            صورتت کعبه و خالت چو حجر می ماند

وارث غـیـرت مــولای زمـیـنــی پــســرم

ســـنـــد مــــادری اُمّ بــنــیــنــی پـــســـرم

ایـنـقـدر آه نـکـش نـالـه نزن گریه نکن            هرچه دیدی الم و درد و محن گریه نکن

با زمین خوردن و افتادن من گریه نکن            حـداقـل جـلـوی چـشـم حسن گریه نکن

چونکه در کـودکی ازدست کسی رنـجـیده

وســط کـــوچــه ای افــتــادن مـــادر دیــده

قـسـمـتـم شد در این خـانه کنیزی پسرم            با کـنـیـزیست رسیدم به عـزیزی پسرم

من نـبـودم قـدحـی اشک نریـزی پسرم            گوش واکن که بگویم به تو چیزی پسرم

بــنــگــر تـاب و قــرار دل بــی تــابـت را

این حسیـن است بـبـین صورت اربابت را

این کبوتر همه جا بر پَر خود حساس است            نوکرش باش که بر نوکر خود حساس است

پسر فاطمه بر خواهر خود حساس است            بیشتر از همه بر مادر خود حساس است

پیش او شـانـه به مـویت نـزدم گـریـه نکن

یا اگـر بـوسـه به رویـت نـزدم گـریـه نکن

بیـن این مـردم بـد ذات هـوادارش باش            سپرش باش و نگهبان و نگهدارش باش

توامان نامه نگیر از کسی و یارش باش            علمش را که به تو داد عـلمدارش باش

سـعـی کن با همه نـیـروت عـلـم را بـردار

غــیـرت مـادری ات را به تـمـاشـا بـگـذار

کـربـلا می روی و مـونـس آنها هـستی            یک تـنـه ارتـش بـا غـیـرت آقـا هـستی

گوش کن تو سپر عتـرت زهـرا هستی            پس رکـاب قـدم زیـنـب کـبـری هـستـی

حـرفـم این است که هـمـواره مؤدب باشی

بـیـشـتـر دور و بـرحـضـرت زینب بـاشی

میشوی یک تنه سرلشگر و سقای حرم            مـیـشـوی مـایـۀ آرامـش دل های حــرم

پـسـرم شـاهـرگـت را بـده در پای حرم            نـگـذاری کـه بـیـایـنـد تـمـاشـای حــرم

نـگـذاری کـه غـمـی قـسـمـت زیـنـب باشد

یـا که چـشـمـی به قـد و قـامت زینـب باشد

کـودکـان تشنـه که باشند خودت سقـایی            تشنه باشد علی اصـغـر بشود غـوغایی

مـایـۀ راحــتــی و دلـخـوشـی آنـهــایـی            مـطـمـئـنـد که با مـشـکِ پُـری مـی آیی

گرچه از سوزعطش پیکر تو غرق تب است

قطره ای آب نخور اصغرشان تشنه لب است

مشک بردار که خشکیدن لبها حتمی ست            عجله کن تو که پـاییدن دریا حتمی ست

مـوقـع آمدنت حـمـلـۀ اعـدا حـتـمی ست            تیـربـارن شدن جسم تو آنجا حتمی ست

جـای بـاران پـسـرم تـیـر سـویت می ریزد

مشـک اگـر پـاره شـود آبـرویت می ریـزد

ماه دنیـایی و مهـتاب به تو وابسته ست            ساقی خـیمه ای و آب به تو وابسته ست

دل دُردانـه بـی تـاب به تو وابـستـه ست            تو علمداری و ارباب به تو وابسته ست

تو که بر خـاک بیافتی سپـرش می شـکـنـد

عـلـم تـو که بـیـافـتـد کـمـرش مـی شـکـنـد

گرچه از لشگر بی شـرم بلا می بـیـنی            در سیـاهـی زمین نـور خـدا می بـیـنـی

گرچه از نیـزه و شمشیر جـفـا می بینی            در عوض گل پسرم فاطمه را می بینی

پـسـرم از مـن دلـخـسـتـه سـلامـی بـرسان

جای من چـادر خـاکـی شده اش را بتـکـان

خانمی که تا خود خورشید قامت داشته            در رشادت با ابالـفضلش رقابت داشته

مادر باب الحوائج بوده و با این حساب            دامن او را گرفته هر که حاجت داشته

میرسد از والـدین اخلاق فرزندان ولی            این زن از اول به فرزندش شباهت داشته

اول از عباس او اذن حـرم را خواسته            هر کسی در کربلا قصد زیارت داشته

با کلام نافذش در روضه ها حاضر شده            در زمین کـربـلا هر چند غـیبت داشته

تحت فرمانش کلام و تحت امرش واژه ها            صحبتش با ابـروی عباس نسبت داشته

فـاطـمـیـه رفـتـه و آمــادۀ رفـتـن شــده            بسکه بر زهرای مرضیه محبت داشته

بعد زهـرا آمده پس بعد زهـرا می رود            اینچـنـیـن در مکـتب مولا ولایت داشته

دانـه پـاشـیـده بـرای کـفــتـران قـبـر او            در مدینه هرکسی یک جو لیاقت داشته

تا ابـد شـرمنـدۀ عبـاس شد چون قبر او            بیشتر از قـبر فـرزندش مساحت داشته

عـيـد جـديـدی آمـد و آغـاز سـالـي‌سـت           آقای من! اين بار هم جای تو خالي‌ست

وقتی که لب مي‌خندد و دل غرق آه است           يعنی که بی تو عـيـدهای ما خـيـالي‌ست

ما غـائـبـيم از محضرت که روسيـاهيم           آثـار با خـورشيـد پـيـوستـن زلالـي‌ست

ـ در حلقۀ زلفت گـرفتارم ـ دروغ است           هر چه که مي‌بـيـنم گـرفتاری مالي‌ست

چشمان تو از غصه های ما پر از اشک           اوقـات ما از يـاد تو امـا چه خـالـي‌ست

مـاهِ رُخَـت را در شب گـيـسو مپـوشان           در شام هجران بي‌گمان صبح وصالي‌ست

دل های بيدار و... جهـانی چشم در راه           در انتـظارت جمعـه های ما سـؤالي‌ست

بحـرين و غـزّه لالـه لاله، نـدبـه خوانند           دنـيـا اسـيـر دست قـومـی لا ابـالـي‌ست

پـايـان کـار ظـالـمان با ذوالـفـقـار است           برگرد با تو شـوکت مـولی الموالي‌ست

روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است           گر کند یوسف زهرا نظری نوروز است

لحـظـه ها در تـپـش تـاب و تـب آمدنش           آسمان چشم به هراه قدمش هر روز است

ای خدا کـاش شود سال نوأم عیـد فرج           که نگاهم نگـران منتظـر آن روز است

*************************

هر راه به جـز راه تو کـج خواهـد بود           بـی لطف تو آسـمـان فـلـج خـواهـد بود

مـا مـنـتـظـران اگـر بـخـواهـیــم هـمـه           امـسـال هـمـان سـال فـرج خواهـد بود

***************

روزها بگذشت و تقویم زمان تکمیل شد           سالمان با صوت حوّل حالـنا تحویل شد

باز هم بر ما به خاک افتادگان درگهت           صبح غمگینی بدون حضرتت تحمیل شد

***************

گـلـهـا هـمـه با اذن تو بر خـواسـتـه اند           از بـهـر ظـهـور تـو خـود آراسـتـه انـد

مـردم هــمه در لـحـظـۀ تـحـویـل؛ اول           بی شک فـرج تـو از خـدا خـواسـتـه اند

***************

ای کـاش در امـر فـرج تـعـجـیـل گردد           سـال فـرج بـر لـحـظـه ای تبـدیل گردد

مــولای عــالــم مـهـدی زهــرا بـیـایـد           تا در کـنـارش سـال مـا تـحـویـل گردد

قـلبـم چو کویر و چـشـم هایم دریاست            یک سال گذشت و غصه هایم بر جاست

ای کـاش کـنـار هـفـت سـیــنـم بـودی            این سـفـرۀ مـا بـدون تو بی معـنـاست

امــســال بـیــا مــنــتــقــم آل عـــلـــی            امـسـال بـه نـام مـادر تـو زهــراسـت

امـسـال سـر سـفـرۀ زهــرا هـسـتـیــم            سالی که نکوست از بهارش پیداست"

امـروز بـرای مـادرت خـیـمـه زدی؟            ای وای امــام بـی نــشـانـم تـنـهـاسـت

فـردا بـه کــدام رو به رویـت نـگـرم؟            فردا که حساب حشر هم دست شماست

امـسـال بـیــا بــرای مـا گـریـه نـکـن            تو گـریه نکن عزیز٬ مشگل از ماست

قرار من چه کسی بعد تو قـرار علیست            پس از تو بانوی خانه! که خانه دار علیست؟

تو جـسم و جان منی بین قـبـر خوابیدی            و این مـزار، مزار تو نه؛ مـزار علیست

دلیل خیسی این خاک، اشک نیست فقط            کمی هم از عرق روی شرمسار علیست

تو یاس بودی و در باغ، پرپرت کردند            عجیب نیست اسیر خزان، بهار علیست

پس ازتو آنچه سپید است گیسوی حسن است            پس از تو آنچه سیاه است روزگار علیست

غـذای دیـشـبـمـان دستـپـخت زینب بود            چنان تو و پدرت، دخترت کنار علیست

دری که سوخته، دارد هنوز می سـوزد            چرا که مستمع روضه های یار علیست

منم که ماندم و لبخند و طعنۀ یک شهر            وگـرنه خـانـۀ تو نزد کـردگار عـلیست

ای داغ عشق بر جگـر خـون فشان تو            وی لالـه زار زخــم، تـن ارغـوان تـو

ای آخــریـن بـهـانـۀ شــادابـی عــلــی!            در اول بــهـــار رسـیـــده خــزان تــو

ای مـاه روشـن شـب قـدر من، آفـتاب            پنـهـان شـده ست در نـظـر مهربان تو

در آزمـون عـشق عـلی صبر می کنی            اما چـه سـخـت مـیـگـذرد امـتـحـان تو

با ضعف شانه بر سر دردانه می کشی!           ای مـن فــدای خـسـتـگـی بــازوان تـو

دیدم زمان غسل تو، دریای سرخ من!            در خـون نشسته بود کران تا کران تو

پنهـان شدی که حـافـظـۀ چند قرن بعد            از نـالـه های خـاک بـگـیـرد نـشان تو

آه از خـونـاب دل چشم عـلی نمناک شد           قلب هستی زین مصیبت پاره شدصدچاک شد

ریخت ازچشم فلک، باران اشک جبرئیل           تا ز داغ فـاطـمـه قلب عـلی غمناک شد

ناله زد آن شب تراب از ناله های بوتراب           شـعـله ور از آتش غـم سینۀ افـلاک شد

نیمه شب دور و نهان از دیدۀ اهـریمنان           خاتمی درپیش چشمان سلیمان خاک شد

ناگـفـتـنـی سـت درد دل مــرتـضـای تـو            در خانه ام ببین كه چه خالیست جای تو

هر شب به جای آب و غذا غصه میخورم            یادش به خیر بر سر سفـره غذای تو...

صبر زیـاد و عـمـر كمی می كـنم طلب            پـایـان هـر نـمـاز خـودم از خــدای تـو

بی اخـتـیـار فـاطـمـه جـان گـریه میكنم            از گـریـه های نـیـمـه شب بچـه های تو

زهرا درست از شب دفنت به این طرف            هر شب حـسن گـرفـتـه بـهـانه برای تو

با گریه اش حسین هم از خواب می پرد            تـازه شـروع میـشـود از نـو عـزای تـو

بــاور نمـی كـنند كه از خـانـه رفـتـه ای            احـسـاس می كـنـنـد می آیـد صـدای تـو

در پـیـش بچـه های تو شـرمنده تر شدم            وقـتـی نـشد كه خـتـم بـگـیـرم بـرای تو

امـروز مـدفـن تـو غـریـبـانـه مـانـده تـا            از یــاد شـیـعـیـان نــرود مـاجــرای تـو

بی نگاهت؛ بی نگاهت؛ مُرده بودم بارها           ای كه چشمانت گره وا میكنند از كارها

مهر تو جاری شده در سینۀ دریا و رود           دور دستاس تو می چرخند گندمزارها...

بازهم چیزی به جز نان ونمك در خانه نیست           با تو شیـرین است اما سفـرۀ افـطارها...

باغ غمگین است، لبخندی بزن تا بشكفند           یاس ها، آلاله ها، گل پونه ها، گـل نـارها

برگ های نازكت را مرهمی جز زخم نیست           دورت ای گل، سر بر آوردند از بس خارها

بعد تو دارد مدینه غربتی بی حد و مرز           خانه های شهر؛ درها؛ كوچه ها؛ دیوارها

نخل های بی شماری نیمه شب ها دیده اند           سر به چاه درد برده كوه صبری، بارها

سـوخـتـم ز آتش داغ تـو نـدانـم چه کـنم           شـرر افـتـاده به غـمـخانـۀ جانم چه کنم

بعد تو بیکس و بی یـاور و تنـهـا شده ام           رفته از دست برون تاب و توانم چه کنم

روز بر روز تو می نالم و شب بر شب تو           برده طاقت ز کـفـم اشک روانم چه کنم

مانده ام با که بگـویم که چـه آمد بـسـرم           عـقـدۀ دل شـده این راز نـهـانـم چه کنم

آن نـشـانی که تو بر سینه زدی از امت           بردی ای دوست ندادی تو نشانم چه کنم

زندگی مشکل و در سینه نفس تنگ شده           عاجز از گفتن آن مـانـده زبـانم چه کنم

آب از دیدۀ خونبار به بارم شب و روز           که شدی کشته تو ای تازه جوانم چه کنم

رفـتـی آخـر ز بـرم یـار ستـمـدیـدۀ مـن           همه شب تا به سحر اشک فشانم چه کنم

"کربلایی " به عزای تو بگفتا به فغـان           مانده است از غم تو نطق و بیانم چه کنم

منم شمعی که از جان دادن پروانه میلرزد           به روی گونه هایم اشک، دانه دانه میلرزد

از آن روزی که دشمن پشت پا بر هستی من زد           دل ویـرانـه ام از دیـدن بیـگـانه میلرزد

چرا ازمن حسن حرف دلش را میکند پنهان           چه بغضی در گلو دارد که بی تابانه میلرزد

حسینم روضۀ دیوار و در هر لحظه میخواند           زمین و آسمان همراه این دردانه میلرزد

پریشان است موی کودکانم، فاطمه برگرد           ببین با آه طفلان تو دارد شـانه میـلرزد

چه آمد بر سر این خانه بعد از رفتنت بانو           صدای در که می آید تـمام خانه میلرزد

همسایه ها به مجـلس خـتـمـت نیـامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه های تو

خیلی به مجـتبای تو بر خورد فـاطـمـه            فـامـیـل کـم گـذاشـت بـرای عــزای تـو

جـای تـمـام شـهـر خودم گـریه می کنم            ازبس که خالیست در این خانه جای تو

زهـرا مرا ببخش، که نگـذاشت غـربتم            یک خـتـم بـا شـکـوه بـگـیـرم بـرای تو

از دست گریه های تو، راحت شد این محل            شـکـوه نـمی کـنند به من از صـدای تو

مـنـبـر تـوحیـد ذاتا وامـدار فاطمه است           حامل وحی است و وحی از آبشار فاطمه است

هم نبوت هم امامت در مدار فاطمه است           بهترین اوصاف رب در انحصار فاطمه است

لافـتی تصدیـق الا ذوالـفـقـار فـاطـمه است

تا نوشتیم از خدا آیات كـوثر جلوه كرد           نام زهـــرا آمد و الله اکـبــر جلـوه کرد

عصمت زهرا شب قدر پیمبر جلوه کرد           گاه دختر جلوه کرد و گاه مادر جلوه کرد

نور خاتم جلوه ای از شاهکار فاطمه است

شهپر جبریل با رخصت از این در، شد بلند           خاکبوسی کرد فضه، عاقبت زر، شد بلند

تا به پای حضرت صدیقه با سر شد بلند           رتبـۀ ایـمـان سلمـان صد برابر شد بلند

این مـقـام ویـژۀ خـدمـتـگذار فـاطـمه است

هست زهرا "قاب قوسینِ "مصلای علی           جانماز فاطمه است عرش معلای عـلی

این علیِ فاطمه است و اوست، زهرای علی           روی گـردنبـنـد زهـرا نام زیبای عـلـی

روی سربند علی نقش و نگار فاطمه است

دین، بدون فاطمه نوعی لطیفه سازی است           از تن سرزندۀ اسلام "جیفه سازی" است

ننگ بر فکری که دنبال خلیفه سازی است           رهبری با شیوۀ شورا سقیفه سازی است

رهـبـر زهـرایـی ما افـتخار فـاطـمـه است

درد ما این است دین بازیچه تزویر شد           واژۀ تـکـلـیـف، ذبــحِ واژۀ تـدبـیــر شد

دیدی آخـر غـفـلـت بسیار دامن گیر شد           آی حزب الله بـرخـیـزیـد، آقـا پـیـر شـد

تحت فرمان ولی بودن شعـار فـاطمه است

خسته ایم از زُهد تو خالیِ دنیا دوست ها           خسته ایم از طرز اسلام اروپا دوست ها

وای از لبخند استکبار دون، با دوست ها           از خطاب تندرو گفتن، به آقا دوست ها

این میانه رو شدن ها انکـسار فاطمه است

لشکـر اسلام در خـیـبـر، تـوکُـل بایدت           سوریه، لبنان، یمن، دست توسُل بایدت

اربعـینی در ریاضت ها تکـامُل  بایدت           تا چهـل ساله شدن قدری تحـمُّـل بایدت

اربـعـیـن انـقـلاب ما بـهـار فـاطـمـه اسـت

رفت زهرا پشت در، دربا شتاب آتش گرفت           در هجـوم تیـرگی ها آفـتاب آتش گرفت

شعله ها بالا که میرفـتند آب آتش گرفت           فاطمه میسوخت اما بوتراب آتش گرفت

این وسط مسمار خونی اشکبار فاطمه است

آتش افـروزان پر پـروانه را انـداخـتـند           عـده ای بـا پـا درِ کـاشـانـه را انداخـتـند

پیش دختر مـادری ریحانه را انداخـتـند           پیش مـادر نیز مرد خانه را انـداخـتـنـد

مرتضی با دست بسته بیقرار فاطمه است

عـاقـبـت تـابـوت تـشـیـیع بدن آماده شد           فـاطـمـه کم کم برای پَـر زدن آماده شد

زیـنـبـش با دیـدن آن سه کـفن آماده شد           عاقبت هرطور بود این پیرهن آماده شد

کـربـلا دعوا سر این یـادگار فـاطمه است

می رسد بالای گودال و زمان می ایستد           مادرش می آید و نبض جهـان می ایستد

خواهرش بالای تل سینه زنان می ایستد           شمر دون بر روى جسمی نیمه جان می ایستد

ناله ای می آید آهِ غـصه دار فـاطـمـه است